Ik heb een heel zwaar leven...

Hey allemaal. Het is 2017! Tijd voor een nieuw verslag.

Inmiddels zijn er al heel wat weken voorbij sinds mijn laatste blog. Dus ik ga proberen jullie een beetje bij te praten. Ik ga proberen het kort te houden... Ik heb ongeveer 8 weken in Sydney gewerkt. Vijf dagen in de week en de weekenden was ik vrij! Ik moest in het begin erg inkomen in het werkleventje weer, aangezien je tijdens het reizen echt je maandag t/m vrijdag gevoel verliest. Het voelt als elke dag weekend. Het werken was niet super leuk, maar het was een makkelijk baantje en ik had leuke collega's. En hé, ik kon even wat geld sparen. Daarnaast was het ook nog goed voor mijn engels. In Sydney ben ik een beetje van hostel naar hostel gegaan en als het me goed beviel, dan bleef ik hangen. Inmiddels ben ik wel een beetje moe van hostels, haha. Ik heb echt alle soorten kamergenoten gehad die je kunt bedenken. Eentje die dagelijks in een gewaad midden in de hostelkamer naar Mekka ging bidden, heeeele harde snurkers (slapeloze nachten), mensen die zich niks aantrekken van het feit dat het 5.00 's nachts is en dus gewoon naar elkaar blijven schreeuwen en lachen, mensen die na een avond stappen de vloerbedekking onderkotsen, mensen die hun seksuele behoeften bevredigen terwijl ze in een 8 persoonskamer liggen... En zo kan ik nog wel even doorgaan. Dus mensen, ik heb het soms best zwaar hoor! Ik verlang soms best naar mijn eigen bedje in Nederland. Haha. Maar daarnaast heb ik in Sydney ook veel leuke dingen gedaan. Sydney heeft heel veel mooie stranden, dus ik heb ieder weekend een ander strand opgezocht. Ik ben naar de musical Aladdin geweest, het uitgaansleven in Sydney verkend en heel heel veel gewandeld en gehiked. Eén hike ga ik nooit meer van mijn leven vergeten. Die was super mooi, in het Royal national park, maar HEL OP AARDE. Samen met een duitse travelmate dachten we 28 km te gaan lopen. Eenmaal aangekomen in het park blijkt het 31 km te zijn. Nouja, we wisten dat we veel gingen lopen. Dus die paar kilometers maakte ook niet meer uit. Het punt is alleen, als je begint met lopen, moet je hem ook helemaal uitlopen. Want het treinstation is weer aan de andere kant van het park. Er werd al aangegeven aan het begin van het park dat er twee mensen al twee jaar vermist zijn en hier voor het laatst gezien. Met deze geruststellende gedachten startten we de hike. Een prachtige hike langs de kust, door de bush bush, over het strand en berg op en berg af. Met 33 graden best een opgave, dus na een aantal keer pauze en een keer zwemmen in een prachtig ondergelopen meertje, kwamen we bij een kaart. Deze gaf aan dat we net op een kwart waren. We waren eigenlijk al best kapot, maar vol goede moed gingen we verder. Perongeluk een verkeerd weggetje ingelopen, waardoor we flink van de route zijn gelopen. Uiteindelijk de weg teruggevonden, maar het hield niet op. Op het punt dat ik eigenlijk écht niet meer kon lopen, moesten we nog 2,5 uur. En ik geloof dat het 6 bergen waren die we moesten beklimmen. Doordat we wat veel pauzes hadden gehouden in het begin, moesten we ook goed doorlopen. Want het laatste stuk was door de bush bush, en het begon al te schemeren. Uiteindelijk schrokken we ons ook nog dood toen er in de schemer ineens een kangoeroe uit de bosjes sprong. Haha. Maargoed, we hebben het gehaald. Volgens mij waren we de enige die deze hike helemaal liepen. Het treinstation midden in de bossen, helemaal niemand te bekennen. De stappenteller gaf aan dat we 40 km hadden gelopen. Ik moest er een week van bijkomen. En ik kon de dagen er na niet normaal lopen.

Na mijn avontuur in Sydney had ik vooral weer heel veel zin om verder te reizen, omdat het werkleventje af en toe wel saai kon zijn. En Sydney (wat echt een hele mooie stad is) had ik inmiddels wel gezien. Mijn reisgenoten waar ik de oostkust mee samen heb gereisd, die zou ik weer ontmoeten in Melbourne. Daar ben ik dus heen gevlogen vlak voor kerst en samen met hun heb ik kerst en oud en nieuw gevierd. Dit was de meest bizarre kerst ooit. Het was 38 graden, en we hebben de hele dag op het strand gelegen. Het was hier super druk, iedereen had een kerstmuts op. 'S avonds ook met ons eten en drinken weer naar het strand gegaan. En het zat hier helemaal vol met jongeren, er was muziek, een mooie zonsondergang. Echt een festivalsfeertje. Wat een topkerst! Ondanks dat ik de gourmette en een beetje kou wel miste. In het hostel in Melbourne ook weer heel veel leuke mensen leren kennen. Het typische aan backpacken is dat je bijvoorbeeld plant om met zijn 4en wat te drinken op het strand en vervolgens iedereen apart weer mensen uitnodigt om mee te gaan en je daar uiteindelijk met 15 man zit. Ik houd er van! Melbourne is ook echt een leuke stad. Een erg kunstzinnige stad, met veel streetart. Het deed me een beetje denken aan Berlijn.

Met oud en nieuw waren we uitgenodigd op een Nederlands huisfeestje. Een Nederlandse meid die daar al 6 jaar woont had een feestje gepland en een Facebook event aangemaakt. Hier kwamen uiteindelijk 100 nederlanders op af. Dit was super leuk, er was een dj, live muziek en een bbq. Daarna zijn we naar het vuurwerk gaan kijken. Dit stelde echt niks voor en was na 10 minuten ook voorbij, haha. En daarna zijn we de kroeg ingegaan. Ook weer een heerlijke avond gehad!

En 2 januari ben ik naar Tasmanië gevlogen. Helaas van mijn reisgenoten afscheid moeten nemen, omdat iedereen andere plannen heeft. Morgen begin ik hier aan een tour door het eiland. Hier heb ik heel veel zin in. Het is wel grappig, want Tasmanië heeft de schoonste lucht op de wereld. En dat kun je ook echt merken als je buiten bent. Meteen bij aankomst in het hostel met twee kamergenoten naar een foodtruckfestival gegaan en daar Tasmaanse bier en wijn gedronken. Dat was een goed begin van de trip!

Ik heb echt geprobeerd het kort te houden, maar dat is altijd lastig... Ik zie jullie weer over iets meer dan een maandje!

Cheers mates!